martes, septiembre 13, 2005

Calma


Duas semanas de baixa, corpo que non acompaña a enerxía da alma, alma rota que volta a nacer, conciencia desfeita polo daño feito, meninha que xa morreu, felicidade rota pola culpa, felicidade absoluta, ilusión que se escapa en sorisos que non podo controlar, en abrazos que me dan vida, amor que se me escapa en bicos e vai ó mar, nubes de amor que choven ledicia...
E agora calma, só calma. Calma de recuperar o traballo, o peso, a casa, a independencia, a felicidade de saberme e de saberme ben...
Canta calma e canta inquietude.
Mírome ó espello e sorpréndome de verme alí enteira e feliz, completa.
Para tod@s @s que sigan preocupad@s por min, estou ben.
Estou en calma

3 comentarios:

Ana Carolina Cavalcante dijo...

As vezes realmente chegamos ao fundo do poço e chegando ao fundo em plena escuridao falta-nos coragem para erguer os olhos no fundo e olharmos para cima.Sei bem disso querida, acredite, ja cheguei alem do fundo, ja tentei ate me isolar de mim mesma, mas foi exatamente no fundo do poço escuro que consegui ascender a maiores alturas.Leva tempo e o tempo custa a passar quando estamos a sofrer, mas passa e quando passa somos como Phoenix a nascer das cinzas para voos nunca antes imaginados.
Conte comigo para o que for.

Unknown dijo...

Temos limites para tudo, mas nunca imaginamos que para fazer realizar uma superaçao pessoal temos que atingir niveis jamais sonhados e o melhor é que sempre conseguimos ver o melhor caminho quando estamos nos piores momentos.Por isso olhe a sua volta que certamente sua intuiçao lhe guiará... felicidades...
sou um amigo da carolla e me simpatizei com seus comentarios no blog dela e por isso resolvi visitar o seu.

Ana Carolina Cavalcante dijo...

Atualiza vai.
Saudades das tuas palavras minha querida.
Beijos!