Escaparatismo ourensano

Balance

Inevitablemente, pensando que acaba o ano e que este blog igual non ten máis actualizacións ata dentro de bastante tempo, toca facer balance do que nos trouxo este 2006 que en nada expira.
Seguindo modelo horóscopo:

Traballo: non me queixo, sería absurdo queixarme do traballo que teño!! É raro o día no que non fago algo que me guste, síentome orgullosa de defender o traballo dos meus compañeiros e penso que este ano como oficina fixemos moitos avances. O último dos meus eventos congregou a máis de 350 persoas, e a nosa axenda de contactos medra cada día. Se non mo quitan eu quedo aquí encantada!!

Saude: tendo en conta as miñas peculiaridades alimenticias estou encantada. Como case o que quero, de feito como moito de todo. Hormonas ben, costou pero estou regulada e sana. Bríllame o pelo, de peso estou fenomenal, non lembro a última vez que tiven que tomar antibióticos, non ahi ataques de ansiedade, malestar xeral nin nada que se lle pareza. Síntome capaz de subir monte arriba en calquera momento. Forte e feliz!

Amizade: aquí empezamos o ano un pouco mal, peeeero ó final parece que todo volveu a un estado no bo, senon mellor que antes. Distingindo entre as nenas de Santiago e as de Ourense, ás de Santiago téñolles que por un altar por aguantarme!

• Mamá María e fundamental na nosa ordenación fisica e mental da existencia. Nunca vin persoa máis serena e forte.
• A Arale teríalle que escribir un oletushuevos por todas as cousas que ten feito este ano e cada día está máis guapa.
• A Vanesa so cabe felicitala porque todo o traballo destes últimos anos está dando frutos e esperar ansiosa ese catálogo. Queremos exemplares asinados pola estrela!!!!!
• Olalha na súa liña, ordeando existencia con máis ou menos éxito, non hai quen a vexa.
• a Silvia admíroa cada vez máis porque non ten medo ningún a gañarse a súa vida
• a Laura vexo que lle van indo mellor as cousas
• Ana é xa unha señora anestesista
• Iván, coas súas teimas existenciais, facéndose un oco nas ondas e vivindo do xornalismo!!
• Á sempre divina Isa, á seductora Bea, a toleirana Julia e ó non menos atracativo Alberto a ver se nos xuntamos un día!! Eu estou disposta a ir a Vigo para o encontro, pero en calquera caso Alberto e eu sendo os dous Ourensanos non temos escusa para non vernos!

ós demais non especificados a gañarse ún nome para o balance do próximo ano!!!

Familia: é un placer descubrir ós teus pais non como pais, senon como persoas coas súas vivencias e cos seus erros pasados e coas súas inquietudes. É un privilexio ser para eles un interlocutor válido, compartir cousas. O que demostra que non é tan importante o que che pase como de que xeito o afrontas, e neso a miña familia merece un dez.

Amor: jijijijijiji Coido que indirectamente é un tema moi presente neste blog. Cariño, tenrura, pasión, risas, consolo, alento, confidencias, abrazos, mimos, silencios, viaxes, retos... Mil cousas que agradecer.

Desexos para o ano que entra: que me quede como estou pero con plaza en propiedade!!

Ata aquí!!

Bo Nadal a todos/as e Próspero Aninovo!!!

De vacacións...

De vacacions pero traballando, ¿estas cousas só me pasan a min ou é un mal endémico desta sociedade?
Espero poder desconectar mañán para poder reconectarme en cousas máis placenteiras: durmir ata tarde, curiosear na busca de regalos especiais, quedarme falando ata as tantas, estudiar algo, ler, pasear, xogar ó mentiroso, ver pelís, facer tartas...

De volta, pero por pouco tempo

Dunha parte imaxeas da luz dunha estrela sendo devorada por un furado negro, e por outra parte árbore de Nadal da praza maior de Ourense dende o Trampitán. Contra o frío, non hai coma a calor do amor nun bar

DE PONTE

Marcho de ponte, curta en comparación coa que estas disfrutando xa moitos, pero de ponte en calquera caso.
Á volta dous días de traballo e vacacións!!!
Compras de Nadal, estudio, decoración, cafés, palizas ó mentiroso, ceas, partidas de chinchón e moito mate configuran o meu futura próximo.
Voltamos en breve

Cos meus mellores desexos...

Quiero que sepas que ya me esperaba

que esto ocurriera y que no pasa nada

Que solo me da la razon y que he estado aprendiendo

de cada momento que he estado contigo

Y pienso aplicar contra mis enemigos

tus tacticas sucias de acoso y derribo

Que tambien he sacado algo bueno

de todo este enredo

Y quiero que sepas

que espero que acabes colgando de un pino

cuando veas lo imbecil que has sido

cuando veas que lo has hecho fatal

Y que quiero que sepas

que ha sido un infierno estando contigo

Que el infierno es lo mas parecido,

te pareces un poco a Satan

Quiero que sepas que me he acostumbrado

a tus putas escenas de "ahora me largo"

Largate ya de verdad que seria una suerte

si no vuelvo a verte en los proximos años

Por mi que podrias tirarte de un tajo

que ya lo que hagas me trae sin cuidado

Si me pongo a pensarlo un momento

creo que lo prefiero

Asi que ya sabes
que espero que acabes pegandote un tiro

Cuando veas lo imbecil que has sido

Cuando veas que lo has hecho fatal

Y que quiero que sepas
que ha sido un infierno estando contigo

Que por poco no acabas conmigo

pero soy dificil de matar

Y que quiero que sepas
que ha sido un infierno estando contigo

Que el infierno no es tanto castigo

Te pareces bastante a Satan

Los planetas, Pesadilla en el Parque de Atracciones

que? que esto non é un villancinco? Fíxate ti que cousas... pero se fala incluso de pinos e hai un montón de desexos! quen mo ía dicir...

Jijijijijijijijiji

O coche

Despois de levarme a traballar todos os días, de acompañarme ós Picos de Europa, de librarme da RENFE, de permitirme escapadas Á Coruña e terme máis cerca de todo...

Merecíase un post o meu coche, non?

Paisaxe fantasma

Cuestión de detalle

Fortuna

Afortunada me sinto, aínda que non sei se a fortuna ten moito que ver niso. Supoño que fai falla ter fortuna, sorte, estrela, un bo destino ou os deuses da túa parte. Pero logo hai que saber ver e ter ganas de ver e pelexar polo que un ve, é as veces para os/as que coma min son miopes esa é a parte máis difícil.
Afortunadamente hai gafas para ver o mundo e sinto que cada vez vexo máis cousas e hai máis cores e máis matices. Ou son máis sabia ou se me está a relaxar moito a moral, pero en calquera caso... Estou afortunadamente encantada!!!!

Felicidades!!

Eses ollos verdes

Para os ollos verdes (que paradoxo) máis incribles que teño coñecido, na fe de que sen ser malos estes tempos teremos tempos mellores.

ESOS OJOS NEGROS

(Duncan Dhu)

Esos ojos negros...

Esos ojos negros

no los quiero ver llorar

Tan sólo quiero escuchar

Dime lo que quiero oir

Dime

Dime ahora que duerme la ciudad.

Hace ya algún tiempo

Hace ya algún tiempo

que tu voz parece ser

Una pluma y un papel

que cuentan

Que vas a volar en sueños

Que serán tus ojos negros

Los que me iluminen al andar.

La lluvia cae sobre el suelo gris

El tiempo pasa y no puedo reír.

La noche es larga, mi voz amarga

Hoy he visto despertar el sol

Y tus pupilas brillan más

Pero espera, descuida, que ya vendrán

Los buenos tiempos volverán

Pero espera, descuida, que ya vendrán...

La lluvia los devolverá.

Esos ojos negros...

Esos ojos negros no los quiero ver llorar

Tan sólo quiero escuchar

Dime lo que quiero oir

Dime que vas a reir

Dime

Dime ahora que duerme la ciudad.

Sempre quedamos pra cear

Moitas veces de cea coas miñas amigas de Ourense imaxinaba o que pensarían de nos todas as persoas que por gracia ou desgracia (asumo que cada quen tería a súa opinión) acababan sentadas ó noso carón.

Falamos demáis, somos un pouco (ou moito) lurpias, metémonos unhas sempre na vida das outras, discutimos todo e de todo, somos unhas escandalosas e querémonos un montón.

Esas nosas cenas son un merecido descanso ou un auténtico pelotón de fusilamento, a según como vaia a semana e a vida en xeral; pero son sobre todo unha institución: un lugar ó que voltar.

Supoño que dende a mesa do lado parecemos unhas chifladas ruidosas, e a verdade e que facemos méritos en canto vemos expresión de escándalo na cara dalguén. É unha pequena maldade que sempre nos consentimos, como gozar da cara de susto dos camareros cando pedimos todas as chucherías da carta.

Toda esta reflexión deriva do feito de que por moito que discutamos ou teñamos problemas ou opinións dinstintas ó final sempre quedamos pra cear.

Que estudiemos, traballemos, teñamos mozo, sexamos unhas tolas solteiras, vivamos en Ourense, en Pamplona, En Madrid ou en Vigo...

Sempre quedamos pra cear

Recordos!

Que é un "single"?

"Solteros, viudos, personas emparejadas que quieren probar a viajar por su cuenta, divorciados con o sin hijos, independientes empedernidos u ocasionales… Los diez millones de ‘singles’ españoles están creando no sólo un nuevo estilo de vida, sino también una forma nueva de relacionarse y conocer el mundo."

"Una forma de vida a la que cada vez se suman más personas en nuestro país. Lejos todavía de alcanzar el alto porcentaje de los países nórdicos donde más del 35 por ciento de los hogares son unipersonales, en España rondamos ya el 15 por ciento y con un gran crecimiento anual. Pero ¿quiénes son los impares? Personas de más de 30 años, hombres y mujeres solteros, separados, divorciados o viudos, que no cuentan en un momento de su vida con una pareja convencional y son activas laboral y económicamente, de clase social media y residentes en núcleos urbanos. En la actualidad, casi seis millones de personas de 30 a 55 años son impares.
Se llega al matrimonio con una edad cada día mayor. Los principales motivos, según el Centro de Investigaciones Sociológicas, son la independencia económica y el deseo de una realización personal y profesional que requiere tiempo y dedicación. La amplia aceptación del divorcio, no como un fracaso social sino como búsqueda de la estabilidad emocional, hace que se incremente el número de los solteros que reclaman una nueva oportunidad. La vida es posible fuera de los estamentos clásicos de ‘para toda la vida’, y cada vez somos más conscientes de que nada es para siempre.Esta nueva situación crea un sector de población independiente económicamente, que esta abierto a cambiar sus hábitos de vida y consumo.Un estudio de Brand Futures Group, de Young & Rubicam, demuestra que el aumento del número de las personas que viven solas en la composición de la población mundial está teniendo grandes consecuencias. Afecta a la planificación habitacional, a las finanzas y hasta a los envases de alimentos.Sabemos que nuestra sociedad va variando su composición antes de que nos lo apunten los datos de los diferentes órganos de la Administración. Volvemos la cabeza a nuestro alrededor y vemos en todos los estamentos sociales que el número de impares crece. Está entre los actores, entre los abogados, médicos, los fruteros e industriales, etc. Todos perseguimos esa felicidad que nos hace renunciar a lo establecido, aún a costa de volver a empezar. Pero como ya hemos dicho, ‘el resto de nuestra vida esta por escribir"

O artigo completo: http://www.revistaimpar.com/contenidos/ver-articulo.asp?index=250

Fanse produtos especificamente para eles, suponse que son de clase media-media alta (normal co prezo ó que están os pisos vivir so/soa é un luxo), que se preocupan polo seu aspecto, que son cultos, que viaxan máis que a media...

Pero que són realmente? Son solitarios vocacionais? Ten parella? Pensan que ter parella e vivir con ela non é compatible? Ou non poden compatibilizalo? Ou non queren?

E eu onde estou?????

Nas rúas de Compostela

Ese es ti

Ese es ti

Leilo lela lo leilolele

Eh, mira para min,

estou aquí ó teu carón

dando calor todo amor

puros e simples sentimentos

o meu redor

Ti sempre estás comigo

es parte de min

e-lo meu alivio

para min ese es ti

tara titaro ti lara

Ti sempre estas comigo e-lo...

Eh, mira para min

este amor e adoración

que sinto por ti

sempre está aí

para collerte e levarte

dentro de min.

Ti sempre estás comigo...

Mercedes Peón

Ás veces tes tantas cousas dentro que non sabes como che caben todas ó mesmo tempo.
Estou chea de vida, de proxectos, de ilusión, de ganas, de luz...
Pero tamén estou cansa e son perezosa, así que o catalizador para que todos os proxectos e as ilusión salgan para adiante é unha cousa vital.
Vital, vital, vital...
Pura vida
Pura luz

Falsas categorías

Cousas intermitentes:

• Os intermitentes do coche
• A noite
• O día
• A compaña
• O sono que ben e vai
• O estrés

Cousas continuas:

• A chuvia en Santiago
• A presenza do ser amado
• O amor

Potes

Ruta do Cares

Llanes

Ribadesella

De camiño ó Mirador de Ordiales

León

Aniversarios fúnebres

Vendo o outro día o inevitable documental sobre o 11S, dábame conta do importante que foi e que é para as persoas (que non xente) os afectos nas situacións límite. Recoñezo que non vin enteiro o documental, nin ganas tiña de recrearme na morte de tanta xente, pero iso chamoume a atención porque ó día seguinte un dos protagonistas reais daquela traxedia aérea que levou á uns mozos a ter que sobrevivir nos Andes durante máis de dous meses , recalcaba do mesmo xeito a importancia dos afectos, das persoas que queres e o que vale a súa compaña nas situacións límite.
Trasladado a Madrid e a miña vida (recordemos que este blog non é máis que un puro exercicio de egocentrismo) o que máis lembro do 11M foi precisamente iso. Todas as mostras de cariño e preocupación que ocorrían ó meu redor: a primeira chamada antes de que todos os teléfonos se colapsasen de Silvia preguntando onde estaba, o tremendo abrazo que me din con Bárbara cando a vin e souben que estaba ben, a compaña dos meus compañeiros de traballo mentres xuntos facíamos o reconto angustiados por todos aqueles que nos faltaban, os abrazos de todos ós compañeiros á un dos comerciais cando se marchou a buscar a súa muller que non voltou a aparecer, a tarde que pasei ó baixar da empresa dixerindo o ocurrido paseando cun amigo que se ofreceu a facerme compaña por Madrid. Maldecín a cea que pasei sóa e a noite que non me deixaba respirar, agradecín a todas as persoas que me rodeaban na manifestación, e a todas ás que coma min voltaron a coller o cercanías en canto estivo operativo. Supoño que cando algo así pasa no teu entorno ves que é realmente importante, e tamén a quen tes, e tamén, desafortunadamente, quen cando ti pensabas que ía estar, che falta

De volta!!

De volta e pensando en todo o que fixemos e en todo o que vimos aínda non tiven tempo de procesalo todo de tantas cousas boas vividas. Así que cando vaia pondo recordos, nomes, datas, fotos... en orde irán aparecendo nesta miña casa.
Ata entón e como avance das mellores vacacións da miña vida: esto foi o que almorzabamos antes de ir monte arriba ou monte abaixo ou monte a través.
Por se existe algunha dúbida ó respeito a taza que se vé é unha taza de almorzo, non das pequeniñas de café. Gracias señora Blanca!!!!

Impaciente!

Despois de tantos preparativos espero impaciente a que pasen as horas que me levarán a Picos de Europa.
8 días por diante de ruptura total de rutinas, de relax, de desfrute...
A volta espero ter fotos!!

Vacacións!!!!

As dúas Marías estrenan roupa todas ufanas na Alameda!

Mentres Coruña (A) nos ofrece imaxes e sabores totalmente sorprendentes ademáis dese mar que de bravo te pon en calma Compostela compite duramente: regálanos jazz ó aire libre polas noites, o Paraiso Perdido cheo de monos trememendamente humanos, pan con pasas e noces recen saído do forno na panadería da Troia...

Na casa, novas correntes artísticas que melloran os meus espazos físicos e mentais